Hartspann
Mi is, ick weet nich, wu mi is –
ick glöw, min Hart dat steiht,
as ob furtst dal ick fallen müßt,
wenn Hans vörœwer geiht.
[308]
Denn schütt mi so to Kopp dat Blot,
vör de Ogen ward mi't swart;
ick warr denn as sonn Kräwt so rot,
mi spannt dat so dat Hart.
Mi is denn so beswögt; ick weet,
dat tröck sacht wedder weg,
wenn'ck mi eens orig afschüdd'n let
un Hans dor wat vun segg.
Ick weet woll, wenn ick em man bed –
he klöwt dor achter Stämm –,
wat he to Leew mi't sacht eens ded,
man ick schäm mi so vör em.